[📼FILMY📼] DUNKIRK

Hejka😎 Ten wpis chodził mi po głowie od kilku dni... Wczoraj nic się na blogu nie działo, gdyż układałam sobie w myślach, co chcę dzisiaj napisać, czym się podzielić w tej recenzji. Choć nie jestem fanem filmów historycznych, zdecydowałam się obejrzeć to dzieło, gdyż wielbię Christophera Nolana za jego twórczość (niekoniecznie za Batmana, którego kocham w wykonaniu Tima Burtona ale lubię Memento, Incepcję czy Interstellar). Czym ten film mnie kupił? Tego dowiecie się z tekstu poniżej, zapraszam do przeczytania postu.

Fabuła / filmweb.pl

Alianccy żołnierze z Belgii, Wielkiej Brytanii, Kanady oraz Francji zostają otoczeni przez niemiecką armię i ewakuowani podczas najbardziej zaciekłej bitwy II Wojny Światowej.

Akcja rozgrywa się we francuskim mieście o nazwie Dunkierka podczas II Wojny Światowej, jest miejscem ewakuacji ponad 330tys żołnierzy brytyjskich i francuskich z 26 maja i 3 czerwca 1940 roku, znanej pod kryptonimem Dynamo. Cały film skupiony jest tylko i aż na tym miejscu a konkretniej na osobach, które z punktu widzenia wojny, aspektu masowości - mięsa armatniego, nie znaczą nic ale czy na pewno tak jest do końca?

Film zachwyca prowadzeniem kamery - pięknymi, bardzo szerokimi kadrami, które są przeplatane z równie obłędnymi zbliżeniami czy kadrami średnimi. Pomimo, iż głownie jesteśmy na plaży, czuć atmosferę klaustrofobii, smutku, beznadziei. Tego efektu reżyser nie uzyskał poprzez brutalny rozlew krwi czy flaków (których na próżno szukać w tym dziele) ale głównie dzięki zimnej kolorystyce obrazu (błękit to kolor smutku, spokoju, melancholii - przypominacie sobie błękitny okres u Picassa?). Pomimo scen otwartych, jak i zamkniętych atmosfera w filmie jest niezwykle klaustrofobiczna, duszna. Odczuwamy beznadzieję sytuacji, strach przed śmiercią, patową sytuację każdego z żołnierzy.  

Dunkierka została zrobiona "na bogato", reżyserowi nie było żal pieniędzy ani na statystów, ani na rekwizyty, co w rezultacie daje obraz niezwykle realistyczny. 

Historia opowiedziana przez Nolana prowadzona jest w trzech głównych wątkach.

Pierwszy z nich odnosi się do szeregowca, który chce jedynie przeżyć i uciec z Francji, drugi to dwóch lotników a trzeci traktuje o cywilu, który wraz z synem i majtkiem wyruszają wycieczkową łodzią by pomóc żołnierzom w ewakuacji. Każdy z głównych aktorów gra wybitnie, w tym młodzieniec o nazwisku Fionn Whitehead (chciał być muzykiem i tancerzem, dobrze że wybrał inną drogę!), przykuwa uwagę nie mniej, niż przejmujące, błękitne oczy Kenneth'a Branagh'a czy Cillian'a Murphy'ego. Aktorsko jest po prostu wybitnie, równo. Fionnowi wróżę wielką karierę aktorską!

Dunkierka to opowieść o jednostce ludzkiej podczas wojny. Znajdziemy tu osoby, którym zależy tylko na przeżyciu ale też i prawdziwych bohaterów, gotowych oddać własne życie za innego człowieka. Każdy na wojnie stoi na pozycji przegranej i tylko od szczęścia, drugiej osoby - chęci podania ręki, można przetrwać. Razem z bohaterami patrzymy na morze trupów, pustych kasków wtopionych w piasek (przepiękna scena!). Czujemy ból i beznadzieję sytuacji, która z góry jest przegrana, jednak to właśnie od danego człowieka zależy czy z tej wojny wyjdzie się jako bohater czy tchórz (w swoim sumieniu! co też pokazano w filmie - scena pod koniec z niewidomym i monolog jednego z szeregowych). Ciężko jest w warunkach podbramkowych być do końca człowiekiem, nie dać się ponieść pierwotnym instynktom ani emocjom.

Nolan w tym arcydziele nikogo nie ocenia, pokazuje że w obliczu wojny i śmierci wszyscy jesteśmy równi. Każdy chce żyć, wrócić do rodzinnego domu. Jednak, od nas samych zależy czy pozostaniemy do końca człowiekiem i wzniesiemy się ponad własne JA.

Film jest dla mnie arcydziełem, cały czas o nim myślę, zachwycam się tym obrazem i wiem, że będę do niego wracać!

Widzieliście już Dunkierkę?